Malatya’da maalesef “gazetecilik” bir türlü anlaşılamıyor.
Halktan yani bu mesleğin dışındaki insanlardan bahsetmiyorum.
Malatya’da kendine “gazeteci” diyen çoğu kişi bu mesleği yanlış anlıyor bence.
Bu “anlama tecrübesizliği” yüzünden çoğu zaman “gazeteciler” tarafından linçe uğruyorum.
Kendilerine göre “Bencil, egoist, her önüne gelene sallayan ve mesleğine ihanet eden” bir kişiyim!
Son yazımda her yıl olduğu gibi İstanbul’da yapılan Malatya Tanıtım Günleri’ni yazdım.
Hiçbir yıl gitmememe rağmen gazetecilik bilinciyle her yıl ama her yıl çoğu konuda olduğu gibi bu konuda da yazı yazdım.
Protokolde kriz yaşandığını duydum.
Vali Bey’e haksızlık edildiğini işittim.
Hemen telefona sarılıp birkaç “yöneticiyi” aradım.
Verdiği bilginin yanlış olmayacağına güvendiğim insanları arayıp bilgiler aldım.
Bin kilometrelik mesafeyi bir telefon mesafesine çektikten sonra sosyal medyada bu konu ile ilgili çekilen videolara ve fotoğraflara baktım.
Yolda selam dahi vermediğim “gazetecilerin” sosyal medyasını, internet sitelerini kontrol ettim.
Acaba bi şeyler yazdılar mı, diye…
Sonra oturdum bir yazı yazdım.
Ben bunları yaparken, Ayasofya’da fotoğraf çektirenden tutun da Boğaz manzarasını kafasına ortalayan suret-i nefisleri görüyordu bu gazetecilerin takipçileri!
Malatya’da “yöneticilerin” ufkunu açacak, farklı bir bakış açısı sunacak kaç gazetecimiz var?
İstanbul’da protokol krizi yaşanırken dahi cebindeki telefonu çıkarmaya üşenen tiplerle uğraşıyorum ben yıllardır!
İşte yıllardır yaptığımın bir benzerini son yazımda yine yaptım.
İstanbul’da yapılan Tanıtım Günleri’nin Malatya’ya fayda sağlamadığını anlattıktan sonra yine her zamanki gibi önerilerde bulundum.
Örnekler verdim.
Açık açık bu organizasyonu düzenleyen derneklere sadece bu Tanıtım Günleri’nin fayda sağladığını yazdım.
Yeni Malatyaspor’u kendi amaçları yüzünden ödenemeyecek bir borç bırakarak hesapsız giden Adil Gevrek ile poz çektiren “gazetecilerin” benimle ilgili söylediği her söz boştur!
Ama “gazetecilik” mesleği niye toplumdaki çoğu mesleğin önüne geçmiştir biliyor musunuz?
Niye “Yasama, Yürütme ve Yargı” dan sonra 4. güç kabul edilir biliyor musunuz?
Bir milletvekili kadar bir yargıç kadar bu memlekete sorumluluğun olduğu için önemlidir.
Şehrin takımının yanlış yönetildiğini küme düşmeden 2 yıl önce görüp özgür bir şekilde yazabilmen için basın önemlidir.
Bir üniversitenin bilim üretmek yerine belediyeler gibi davranmasının önüne geçebilmen için gazetecilik mesleği önemlidir.
Her hangi bir gücü karşına alabilmen için Anayasa’da 28. Madde konulmuştur.
Demokrasilerde birçok kıstas vardır ama “basın” her zaman seçim yapan toplumlarda çok çok önemlidir!
İşte bu önemi bilen bir “gazeteci” sevdiği insanları da yazabilmelidir!
“Malatya Tanıtımsızlık Günü” başlıklı yazımda Kadir Değirmenci’nin havaalanında çektiği bir fotoğrafı yayınlayıp birkaç cümle kurdum.
Kadir Abi’yi gerçekten çok severim.
Hatta sosyal medyada yazım ile alakalı yaptığı açıklamayı okuyunca ise çok çok üzüldüm.
İnanın ben çoktandır bu kadar üzülmemiştim.
Kadir Değirmenci bu basın camiasında gerçekten yıllardır “emek” harcayan, tırnakları ile geçinmeye çalışan bir abimizdir.
Bunu bildiğim için yapılan açıklamaya o yüzden çok üzüldüm.
Ama bugün olsa yine o fotoğrafı koyardım.
Benim işim bu…
Çekilen fotoğrafı köşemde yayınlamamın en büyük esprisi, yazdığım yazının doğruluğunu kanıtlamasıydı.
Sevdiğim dostlarımdan “Kadir Abi’ye sıra gelene kadar” eleştirisi doğrudur.
İstanbul’da belki de tek durmayan, oradan oraya koşan kişi Kadir Abi’dir.
Zaten Kadir Abi’nin yaptığı açıklamanın şu bölümüne “Fırsat bu fırsat, Mahir’i eleştirecek konu bulduk” tarzında yaklaşan “gazetecilere” ders niteliğindedir.
Ne diyor Kadir Değirmenci…
“Ben biriler gibi İstanbul Malatya Tanıtım Günleri’ne gidiyorum diye hiç fuar alanına uğramayan ve 4 gün akrabalarıyla tatil yapan basın temsilcisi değilim.”
İşte ben de yıllardır bunu diyorum Kadir Abi…
Kadir Değirmenci’nin açıklamasını fırsat bilip beni eleştirenler umurumda değil.
Çoğunu okuma gereği dahi hissetmedim.
Ama Kadir Abi benim için önemlidir.
Ben yarın Kadir Değirmenci’nin gönlünü alırım, yazdığımın kişisel olmadığını anlatırım.
Her seferinde “kişileri” yazdığımı görüp analiz yeteneği sıfır olanların olaylara kişisel baktığımı söyleyenlere söyleyecek bir sözüm yok!
Çünkü maalesef “anlamamakta” ısrar edenlere anlatmayı bıraktım.
Ama bizler bazen üzüldüğümüz yazılar da yazmalıyız!
Kim üzüleceğini bile bile yazı yazmak ister?
Sorumluluğunun farkında olan, bu memlekete fayda sağlamaya çaba harcayanlar durduk yere kendisini üzer!
Bu şehirde sevdiğim siyasetçi yok mu?
Bu şehirde muhabbeti ile neşe aldığım bürokratlar yok mu?
Ama yine üzülerek söylüyorum ki bu sevdiklerimi de yeri geldiği zaman eleştirmeliyim.
Eleştirmişim de!
Gazetecilik; sınıf atlama aracı değildir! Üç-beş kuruşa tamah edip toplumda bir ayrıcalığının olduğunu her seferinde bu milletin gözüne sokma aracı değildir!
Milletin vergileriyle ayakta duran kurumların parasıyla bi yerlere giderken en azından bu toplumu “bilgilendirme” görevini ifa etmeyi unutmamaktır gazetecilik!
O kadar gazeteci gitti İstanbul’a…
Kaç kişi bir değerlendirme, bir yazı yazdı!
Bir elin parmağını geçmez!
İşte ben de sorumlu bir gazeteci olarak diyorum ki belediyelere…
“Haber dahi yapılmayacaksa bu gazeteci grubu niye İstanbul’a götürülür?”
Bu kadar!
Kadir Değirmenci’nin 3 günlük iş seyahatinin Malatya’ya ne faydası var, diyorum.
Bir derneğin PİAR’ından başka Malatya Tanıtım Günleri’nin bu memlekete bir faydası yok, diyorum.
Bunu da derken Kadir Abi gibi sevdiğim birinin paylaşımını örnek gösteriyorum sadece.
Çünkü yazdıklarımı bu paylaşımlar her seferinde destekliyor.
SON SÖZÜM: En kısa zamanda Metin Abi’nin mekânında karşılıklı bir çay içip gönlünü alacağım Kadir Abi. Biliyorum üzüldün. Ben de üzüldüm. Demli bi çay her şeyi çözer diye düşünüyorum. Allah’a emanetsin güzel abim.
