Hayat demek, mücadele ve çarpışma demektir.
Hayatta başarı, mutlaka mücadeleyle mümkündür. Bu da manevi maddi kuvvete, güce dayanır.
Bir de insanların uğraştığı bütün sorunlar, karşılaştığı bütün tehlikeler, elde ettiği başarılar, toplumsal ve genel bir mücadelenin dalgaları içinden doğagelmiştir.
Türkler, İslamiyet’i kabul etmeden önce ve sonra Avrupa’nın içerisine girmişler, saldırılar ve istilalar yapmışlardır.
Fakat saldırıya karşılık olarak da bir saldırının yapılacağını düşünmek gerekir.
Karşı saldırı olasılığını düşünmeden ve buna karşı önlem almadan hareket edenlerin sonu, yenilmek ve bozguna uğramaktır, yok olmaktır.
Almanya’yı, Batı Roma’yı ele geçirip büyük bir imparatorluk kurmak isteyen padişahlar vardı. Yine bu padişahlardan biri, bütün İslam dünyasını egemenliği ve yönetimi altına alma amacını izledi.
Bu amaçla Suriye’yi, Mısır’ı ele geçirdi. Halife unvanını takındı.
Diğer bir sultan da hem Avrupa’yı ele geçirme, hem de İslam dünyasını egemenliği ve yönetimi altına alma amacını izledi.
Batı’nın sürekli karşı saldırısı, İslam dünyasının hoşnutsuzluğu ve ayaklanması sonucunda Osmanlı İmparatorluğu’nu da benzerleri gibi tarihin bağrına gömdü.
Çeşitli milletleri ortak ve genel bir ad altında toplayarak güçlü bir devlet oluşturma düşüncesi, parlak ve çekici bir siyasi görüştür; fakat aldatıcıdır.
Hiç bir sınır tanımadan dünyadaki bütün Türkleri tek bir devlet halinde birleştirmek, elde edilmesi imkansız bir hedeftir.
Panislamizm, Panturanizm siyasetinin başarıya ulaştığı ve dünyada uygulanabildiği tarihte görülmemiştir.
Türkiye’nin açık ve uygulanabilir gördüğü siyasi görüş, milli siyasettir.
Milli siyaset dediğimiz zaman söylemek istediğimiz anlam ve içerik şudur:
Ulusal sınırlarımız içinde,
- her şeyden önce kendi gücümüze dayanarak varlığımızı korumak,
- milletin ve ülkenin gerçek mutluluğuna ve refahına çalışmak…
- Milleti hayaller peşinde oyalamamak ve onu zarara uğratmamak…
- Uygar dünyadan da insanca ve uygarca davranış ve karşılıklı dostluk beklemektir.
